Get Paid To Draw

วันพฤหัสบดีที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

Ultimate Weapon --Chris Ryan



A desperate race for survival in a country in the midst war.

Nick Scott fought in the SAS in the first Gulf War. Captured and tortured, he was left a broken man. His daughter Sarah Scott is a beautiful young scientist who has cracked one of the scientific secrets of the age. Now, she has vanished. Her lover Jed Bradley is one of the SAS's toughest young soldiers, dropped behind enemy lines in the build up to the Iraq War to find the truth about Saddam Hussein's weapons of mass destruction. Caught up in a global power play, Nick and Jed must fight their way through a war - ravaged Iraq as the regime of Saddam Hussein collapeses around them. It is a desperate race to find the woman they both love. And to unlock the secret of the ultimate weapon




Prologue


16 November 1994

Nick Scott walked in silence. He could feel the cold air blowing down from the side of the mountain, brushing across his raw skin. A thin sweater was all that was covering his chest, and a light dusting of snow was filling the morning air. It made o difference, thought Nick sullenly. A man who has lost his wife doesn't feel the cold. He doesn't feel heat, pain or pleasure, or any other sensation. Just a frozen emptiness inside.

          Particularly when the man knows he has only himself to blame.

          He glanced up towards the mountains. The heights of Les Houches, the smaller of the two mountains that dominated the Chamonix valley, Were right ahead of him. A shaft of suddenly broke through the clouds, illuminating its lustrous white surface, while on the other side of the ravine the larger Mont Blance was still shrouded i mist and cloud. It was a week now since Mary had died. Three days since they had buried her, Here among the mountains she loved, and where they had hoped to make their new life together. A life that didn't involve war, fighting, endurance or survival. A life that had nothing to do with the Regiment. Just the two of them, their ski school and their daughter. A small, happy family, just the way it always should have been.

          And now it's gone, buried along with Mary, and every other dream I've ever had.

          'You OK?' he said, looking towards Sarah.

          'I'm scared,' she replied flatly.

          She was walking at his side, the buttons of her ski jacket done up tight against her thin neck. Just fifteen, thought Nick. Christ, she was young. Sometimes he had to punch himself to remind himself that although she was starting to look like a woman she was still just a kid. Ever since she was born, she'd constantly surprised him with how fast she'd developed. Sarah was always ahead of the other kids, able to talk at two, count at
 three and read before she was four: it was as if she was rushing through life, getting her childhood out of the way, crashing forwards a rendezvous with her own destiny. When your dad's as rubbish as I am, maybe you have to grow up fast, he reflected bitterly. With no one to look after you, you learn to look after yourself.

          'I'm scared of what's going to become of us now that Mum's not around any more.'

          She stopped in the snow, and turned to face him. Her expression was worried, frightened. Sarah had long brown hair, and blue eyes that shone out of her thin, freckled face like the headlamps on a car. Her features were delicate, finely painted like her mother's, but in her forehead and across her cheekbones there were traces of her father's blute, ox-like strength. 'You can say what you like, but I just know,' she continued. 'We're not going to be OK.'

          'Of cause we are,' snapped Nick. 'I'll look after you.'

          'What happened to you in Iraq, Dad?'




          The words struck Nick harder than any of the bullets he had ever taken. A bullet was just a lump of cold steel. It could tear through your flesh, and fracture your bones, but so long as you were still alive it left your spirit intact. This was worse. This hurt in a way that no bullet ever could.

          'I'm all right,' he said quickly.

          She walked two paces ahead of him, twisting into one of the pathways that started to lead up the side of the mountain. They had lived here for just over a year now, but she had adjusted to the place much better than he had. Sarah spoke French like a local, and had adapted to the school. As for me, thought Nick, I have hardly got to know a soul. I came here to escape. But you can't escape from yourself.

          'I'm fifteen,' she said, not turning to look at him. 'I can handle the truth.'

          The truth, thought Nick. Maybe she can handle it, and maybe I can't. The bad outlines of the story were clear enough. He was a Regiment man, had been for a decade. He'd just missed the Falklands War but had been involved in every action the SAS had fought in since then, and fought with distinction as well. He had the medals and the scars to prove he was as good as any man in the Regiment. Then, in the lead-up to the Iraq War, he'd been dropped into enemy country. First into Kurdistan, then travelling south in a small unit of four men until they hit Baghdad. Two of his mates had been killed to Ken, Nick had no idea. The last memory he had of him was the grimace of defiance on his face as the Iraqi soldiers smashed the butts of the rifles into his ribs as they led him away. Probably rotting in a shallow, unmarked grave by now. Nick had been taken into the prison cells below Saddam's Republican Palace, and tortured. What the hell they'd been trying to get out of him, he never knew. Perhaps it was just sadism.  Their army was getting whipped, and they needed someone to take it out on. He just happened to be there. It was nothing personal. It just felt like that when they were plugging electrodes into your balls.

          It was only after the war had ended, as part of the ceasefire agreement, that Nick had been released. He had had no idea the war had even ended, and when they came to haul him out of the dark, dank cell in which he had been living for the past few weeks, he'd assumed it was a firing squad he was about to meet, not a helicopter to ferry him home. It had taken two months in hospital to patch up his wounds, but the mental damage had been far worse than the physical impact. After he returned to the Regiment, it was impossible to get back to soldiering again. The orders didn't make any sense. The training had no purpose. The missions seemed stupid. After a year, he quit, disgusted with both himself and the army.

          'Nothing happened in Iraq, silver girl,' he said, slipping into the nickname he'd had for Sarah since she was a toddler.

          He put his arm across her shoulder, but she shook it away.

          'Then why you are here?'

          The move had been made just a few months after Nick had left the army. Nick and Mary had talked about opening a ski school for years. Both of them loved the mountains, and they had met on the French Alps twenty years earlier when he was doing his army ski training and Mary had been waitressing in one of the tourist bars. They'd taken Sarah from the moment she was born: she could practically ski before she could walk. They'd leased a small office, hired Heinz, a young German skier, to help out, and Nick had done most of the teaching while Mary took the booking and looked after the accounts. But nothing had gone the way Nick had planned it. The first season was tough, and the clients were all idiots. Rich bankers from London who could barely stand up, let alone ski, and who thought it was Nick's fault. They spoke to you like you were dirt. A couple of times he'd lost it, shouting at them. Couldn't help myself, they were spastics, he said later. But word soon got around that he was difficult. Mary was furious with him, and the bookings were starting to dry up. They'd sunk all their saving into this school. They were arguing all the time.

          We argued the night she died...

          'To do something different with our lives,' said Nick.         
          'I don't want to,' said Sarah, her voice suddenly icy with controlled anger. 'I don't want to be here.' Tears were starting to stream down her face. 'I just want my mum back.'

          'It's going to be OK,' said Nick, reaching out for her.

          'No, it's  not,' screamed Sarah. 'Nothing's going to be OK, not now, not ever.'

          She was running away from him now, her legs skidding across the frozen surface of the track. Her hair had come loose, and was now streaming in the wind behind her. Not ever, heard Nick, the words bouncing off the side of the mountain, and bouncing back towards him. Nothing's going to be OK, not ever.

          And the worst of it is, maybe she's right.

          Nick caught up with her, reaching out with his arms, hugging her tight to his body. Her breath was short, gasping. 'I just want to hide from the world,' said Sarah, wiping the tears away from her eyes.

          Nick glanced up towards the brooding slopes of Les Houches. There was a dip on the left-hand side of the mountain, where the rock seemed to fade into the cloud to create a shape like a crescent. 'You see that mountain,' he said, cradling Sarah in his arms, 'I hid in a mountain just like that when I was dropped into Kurdistan. Hiding isn't as simple as you think it is when you're fifteen. It's hard, lonely work that cuts into a man's soul. Hide for long enough and you forget who you even are.'

          Sarah turned to look at him, her eyes fierce with anger. Well, you should know, Dad. You've been hiding ever since you came back from that stupid war.'

.....................

หนังสือมือสอง ขนาด 4 X 7 นิ้ว จำนวน 506 หน้า


ULTIMATE WEAPON: CHRIS RYAN

แวะชมเล่มอื่นๆ ได้ที่

รู้รักษ์แผ่นดิน;ศิลาแลง

ขุมทรัพย์ตะวันออก


  • ขงจื้อ "อย่าเสียใจว่าไม่มีตำแหน่งหน้าที่ ควรกังวลว่า เราไม่มีความรู้และคุณธรรมสมกับตำแหน่ง อย่าเสียใจว่า ไม่มีใครรู้จักเรา ควนพิจารณาว่า เรามีคุณค่าอะไรให้คนอื่นรู้จักบ้าง
  • เหลี่ยวฝาน "ชะตาชีวิตนั้นเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน อนาคตเราต้องสร้างของเราเอง คนทำดีชะตาก็ดี คนทำชั่วชะตาก็ชั่ว เมื่อต้องการอนาคตที่ดีก็ต้องทำดี ถ้าทำแต่ความไม่ดี แม้ชะตาจะดี ก็กลายเป็นร้ายได้"
  • หานเฟยจื่อ "ผู้มีความสามารถในการนำ จะมีสายตาดี ตัดสินใจได้ถูกต้อง เชื่อมั่นแต่ไม่หยิ่งยะโส สุขุมแต่ไม่ลังเล จะสามารถนำพามหาชน สำแดงจิตใจของทวยราษฎร์ได้ดี"
  • ถังไท่จงฮ่องเต้ จักรพรรดิองค์ที่สองแห่งราชวงศ์ถังของประเทศจีน (ราว ๑,๖๐๐ ปี) ได้ยึดหลักคำสอนเรื่องนี้ของบรมครูขงจื้อในการปกครองประเทศจีน และทำให้ประเทศจีนในยุคที่พระองค์ทรงปกครองรุ่งเรืองที่สุดยุคหนึ่งในประวัติศาสตร์ เป็นประเทศมหาอำนาจของโลก ในยุคสมัยของพระองค์ราชวงศ์ถังนั้นยิ่งใหญ่มากมายเลยก็ว่าได้
  • ภาษิตรากผัก...หงอิ้งหมิง ชีวิตที่พอเพียง ปรัชญาจากภาษิตรากหญ้า
  1. เวลาได้รับไม่นำหน้า เวลาเสียสละไม่รั้งหลัง
  2. ความอดกลั้นคือศิลปะชั้นสูง ดีต่อเขาคือดีต่อตนเอง
  3. คุยโว ทำให้ผลงานด้อยค่า สำนึกบาปช่วยลดทอนความผิด
  4. เรื่องดี ไม่เอาใส่ตัวผู้เดียว เรื่องชั่วไม่ผลักให้ผู้อื่น
  5. ความดีความชอบ ไม่ขอให้ปรี่ล้น เป็นคนต้องรู้จักพอดี
  6. ตำหนิคนอย่าให้หนักไป สอนคนอย่าให้สูงไป 
  7. ความสะอาดเกิดจากความโสโครก ความสว่างเกิดจากวามมืด
  8. เผยความบริสุทธิ์ถูกต้อง เผยโฉมจิตดั้งเดิม
  9. ความพากเพียรอย่าให้เกินเลย การคบคนอย่าให้เหินห่าง
  10. คนรวยควรมีใจกว้าง คนฉลาดควรอำพลางความเก่ง
  11. ขึ้นที่สูงนึกถึงอันตราย พูดแต่น้อยไม่วู่วาม
  12. ปล่อยวางชื่อเสียงเกียรติยศ คือผู้หลุดพ้น
  13. รู้จักถอยหลีกสักก้าว เอื้อเฟื้อทางแก่ผู้อ่น
  14. ฯลฯ
  • เจียงไท่กง  การพิสูจน์คุณค่าของคนของเจียงไท่กง
  1. ให้ทรัพย์แล้วดูว่ากำเริบเสิบสานหรือไม่ รวยแล้วไม่ทำผิดกฎ เป็นคนมีน้ำใจ
  2. ให้ตำแหน่งสูงดูว่าทระนงหรอไม่ ตำแหน่งสูงแล้วไม่ทระนง เป็นคนรู้ว่าสิ่งใดควรมิควร
  3. ให้งานทำดูว่าใจโลเลหรือไม่ ให้งานทำใจไม่เปลี่ยน เป็นคนซื่อตรง
  4. ทำให้คับขันดูว่าใจกล้าหรือไม่ ตกที่คับขันไม่กลัว เป็นคนใจกล้า
  5. หาปัญหาให้แก้ดูว่าฉลาดหรือเปล่า แก้ปัญหาได้เป็นคนฉลาด
  • พระพุทธเจ้า
  • ภควัทคีตา บทเพลงแห่งพระเป็นเจ้า
  • มหาตมะ คานธี (Mahatma Gandhi) แม้แต่ชั่ววินาทีเดียวที่ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ก็จะไม่มีวันกลับคืนมาได้ แต่ทั้งๆ ที่รู้เช่นนี้ คนเราก็ยังปล่อยเวลาให้ผ่านไป โดยเปล่าประโยชน์เสียมากต่อมาก
  • กฤษณมูรติ การปลูกฝังความเคารพต่อคนอ่น เป็นส่วนสำคัญในการศึกษาที่ถูกต้อง แต่ถ้าผู้ให้การศึกษาเองยังขาดคุณสมบัตินี้ เขาก็ไม่สามารถจะช่วยให้นักเรียนมีชีวิตที่สมบูรณ์ได้
  • เสถียรโกเศศ ศาสตราจารย์ พระยาอนุมานราชธน
  • อาจารย์สุชีพ ปุญญานุภาพ "โง่ไม่เป็น เป็นใหญ่ยาก ฝากให้คิด ทางชีวิตจะรุ่งโรจน์โสตถิผล ต้องรู้โง่ รู้ฉลาดปราดเปรื่องตน โง่สิบหนดีกว่าเบ่ง เก่งเดี๋ยวเดียว"
  • สุนทรภู่  "เห็นเขามั่งมีมากอย่าอยากได้ เรายากไร้ก้มหน้าอย่าท้อถอย ค่อยหนีบเหน็บเก็บเล็กผสมน้อย เหมือนกัดอ้อยเคี้ยวข้างปลายสบายใจ"
  • หลวงวิจิตรวาทการ การจะให้คนยินดีทำงานนั้น เราจะต้องให้เกียรติแก่ตัวเขา และแก่งานของเขา ไม่มีอะไรจะให้ผลร้าย เท่ากับการดูหมิ่นงานของผู้อื่น"







ขุมทรัพย์ตะวันตก

  • วิลเลี่ยม  เจมส์ (William James)นักปรัชญาชาวอเมริกัน เจ้าของปรัชญา 
  1. การสร้างนิสัยของตนเอง
  2. ทุกอย่างที่เราทำ ทำให้การกระทำครั้งต่อไปง่ายขึ้นทุกที, อยู่กับด้านที่ดีที่สุดของตัวเอง
  3. ความกังวลเล็กๆ น้อยๆ เป็นสิ่งที่ดี
  4. ทำสิ่งที่ยากทุกวัน
  • ราล์ฟ วัลโด อีเมอร์สัน(Ralph Waldo Emerson) นักปรัชญาชาวอเมริกัน  เจ้าของปรัชญา 
  1. ความเชื่อถือตนเอง
  2. จงพยายามให้ถึงที่สุด
  3. กฎแห่งการตอบแทน
  4. จงทำคุณให้แก่โลก
  5. ความสุขเปรียบเหมือนน้ำหอม
  • อัลเบิร์ต  ไอน์สไตน์(Albert Einstein) ปรัชญาของไอน์สไตน์ 
  1. จินตนาการ
  2. เป็นผู้ให้
  3. วัตถูประสงค์พื้นๆ
  4. การเรียนรู้
  5. ของดีมีน้อย
  6. คุณค่าของมนุษย์
  7. สัตว์สังคม
  8. ความมั่งคั่ง
  9. แรงจูงใจในการศึกษา ๓ ประการ (ความกลัว,Ambitious Desire, Pleasure in work)
  10. ชีวิตเหมือนการขี่จักรยานที่ต้องเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ
  11. ทฤษฎีสัมพันธภาพ
  12. คุณค่าของมนุษย์
  • ดร.อัลเบิร์ต  ชไวเซอร์(Dr.Albert Schweitzer) นายแพทย์ นักสังคมสงเคราะห์ นักเผยแผ่ศาสนา นักคิดและนักดนตรีชาวเยอรมัน "คุณต้องสละเวลาให้กับเพื่อนมนุษย์ของคุณบ้าง จงทำเถิดแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทำบางสิ่งบางอย่างที่คุณไม่ได้ค่าตอบแทน แต่เป็นสิทธิพิเศษที่คุณจะทำได้ โปรดระลึกไว้เสมอว่า คุณไม่ได้อาศัยอยู่ในโลกนี้เพียงคนเดียว ยังมีพี่น้องร่วมโลกของคุณอยู่ด้วย"
  • อับราฮัม  ลินคอล์น(Abraham Lincoln) ประธานาธิบดีคนที่ ๑๖ ของสหรัฐอเมริกา ตัวอย่างการกระทำอันมีเมตตา ท่านควรให้เวลาแก่คนของท่าน แม้จะเป็นสิ่งเล็กน้อย จงทำอะไรให้แก่ผู้อื่นบ้าง อะไรก็ได้ที่ท่านไม่ได้ค่าตอบแทน แต่ได้เกียรติในการทำ ประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์นมักจะไปเยือนโรงพยาบาลเป็นประจำ เพื่อพูดคุยกับทหารที่บาดเจ็บในช่วงสงครามกลางเมือง ครั้งหนึ่งแพทย์ชี้ให้ดูทหารหนุ่มคนหนึ่งที่ใกล้เสียชีวิต ลินคอล์นจึงเข้าไปหาเขาที่ข้างเตียง "มีอะไรที่ฉันทำให้เธอได้บ้าง" ท่านประธานาธิบดีถาม ทหารผู้นั้นจำลินคอล์นไม่ได้ เขาพยายามรวบรวมกำลังพูดแผ่วๆ ว่า "โปรดช่วยเขียนจดหมายถึงแม่ของผมหน่อยได้ไหม" ปากกาและกระดาษถูกจัดหามาให้ และท่านประธานาธิบดีก็เริ่มเขียนสิ่งที่ชายหนุ่มพยายามบอกอย่างระมัดระวัง "แม่ที่รักยิ่งของลูก ลูกได้รับบาดเจ็บอย่างหนักขณะปฏิบัติหน้าที่ ลูกเกรงว่าลูกคงจะไม่รอด โปรดอย่าเสียใจกับลูกมากเกินไป ฝากจูบแมรีกับจอห์นด้วย ขอพระคุ้มครองแม่และพ่อ"นายทหารอ่อนแอเกินกว่าจะพูดต่อได้ ดังนั้นลินคอล์นจึงเซ็นชื่อในจดหมายแทนเขา และเติมลงไปว่า "เขียนแทนบุตรชายท่าน โดยอับราฮัม ลินคอล์น"
  • โธมัส  อัลวา เอดิสัน(Thomas Alva Edison) อัจฉริยะนักประดิษย์ชาวอเมริกัน ปรัชญาของเขาคือ 
  1. ในโลกนี้มีโอกาสอยู่มากมาย แต่มีผู้มีความสามารถอยู่เพียงน้อยนิด
  2. การศึกษาไม่ใช่การละเล่น และต้องไม่ปฏิบัติการศึกษาเสมือนเป็นการละเล่น การศึกษาเป็นงานที่ยากลำบากอย่างยิ่ง แต่เราสามารถ ทำให้การศึกษาเป็นสิ่งที่น่าสนใจได้
  3. มีแต่เพียงกระเพาะอาหารเท่านั้นที่สามารถกินจนอิ่ม ส่วนสมองของมนุษย์ปรารถนาความรู้และประสบการณ์ใหม่ๆ และสิ่งแวดล้อมที่เพลิดเพลินและสบายซึ่งไม่ประสบกับความพึงพอใจอย่างสมบูรณ์มาก่อน มันเป็นความกระหายที่ไม่เคยอิ่มหนำ
  4. เราจะไม่มีสภาพการณ์ของอนาคตที่ดีกว่า หากเราพึงพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ในปัจจุบัน, อัจฉริยะก็คือแรงบันดาลใจเพียง ๑% และเป็นหยาดเหงื่อเสีย ๙๙%, ร้อยละ ๗๕ ของความล้มเหลวในโลกนี้ จะประสบความสำเร็จได้หากมุมานะทำต่อไป อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของความสำเร็จก็คือการล้มเลิกกลางคัน
  5. เราไม่เคยคิดว่าเราล้มเหลว เมื่อเราทำไม่สำเร็จ เราก็เริ่มต้นใหม่ เราเรียนรู้จักความผิดพลาด ๒๕,๐๐๐ ครั้ง ทำให้เรารู้ว่า มีวิธีที่ไม่สามารถเก็บกระแสไฟฟ้าไว้ถึง ๒๕,๐๐๐ วิธี
  6. ทุกอย่างจะมาหาเขา ผู้ที่คงทำอะไรอย่างกระฉับกระเฉงระหว่างที่เขารอคอย
  7. ชีวิตนี้ผมไม่เคยทำงานเลย แต่ผมสนุกกับงานมากกว่า
  • สองพี่น้อง ตระกูลเมโย(William and Charles Mayos) สองพี่น้องตระกูลเมโยเป็นตัวอย่างอันเฉิดฉายของชายหนุ่มในเมืองเล็กๆ ผู้ไม่สนใจการทำเงิน แม้กระนั้นเงินยังไหลมาเทมายังเขาทั้งสองเสียมากมายก่ายกอง เขาต่างมิได้สนใจในชื่อเสียง แม้กระนั้นคนทั้งสองต่างก็ได้ชื่อว่าเป็นศัลยแพทย์ที่มีนามโด่งดังที่สุดในสหรัฐฯ ในปัจจุบัน "จงเป็นเจ้าของบางสิ่งบางอย่างที่โลกขาดแคลน และแม้ว่าท่านจะพำนักอยู่ท่ามกลางป่าสูง ก็จะมีผู้บุกป่าฝ่าดงมายังประตูของท่าน"
  • จอห์น ดี.ร็อกกี้เฟลเลอร์(John D.Rockefeller) เศรษฐีนักบริจาคชาวอเมริกัน
  • ฟลอเรนซ์ ไนติงเกล(Florence Noghtingale) ไนติงเกลเป็นที่รู้จักของคนทั่วโลกในนาม "นางฟ้าแห่งครเมีย" ผู้ให้การพยาบาลทหารที่ได้รับบาดเจ็บในสนามรบอย่างอ่อนโยน และอีกนามหนึ่งคือ "หญิงสาวผู้ถือตะเกียง" ไนติงเกลโ่งดังอย่างมากในบทบาทนางพยาบาลที่สงครามไครเมีย แต่กลับไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในเรื่องของการเป็นผู้วางรากฐานการพยาบาลในปัจจุบัน ไนติงเกลผู้สร้างการพยาบาลสมัยใหม่ ผู้สร้างโรงพยาบาล ผู้สร้างวิชาการพยาบาล และจัดได้ว่าเป็นผู้วางรากฐานการรักษาแผนปัจจุบันที่มีคุณูปการอย่างใหญ่หลวงต่อพวกเราทุกวันนี้
  • แม่ชีเทเรซา(Mother Teresa) รางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ ประจำปี ๑๙๗๙ ได้มอบให้แก่แม่ชีเทเรซาผู้อุทิศตนทำงานด้วยความรัก และเสียสละเพื่อคนยากไร้ในอินเดีย และในงานมอบรางวัลที่มหาวิทยาลัยออสโล แม่ชีได้กล่าวว่า "ตัวฉันนั้นไม่ใช่บุคคลที่น่าจะได้รับรางวัลโนเบล จึงขอรับรางวัลนี้ในฐานะตัวแทนของผู้ยากไร้ทั้งมวล"
  • เฮเลน เคลเลอร์ (Helen Keller) หญิงหูหนวก เป็นใบ้ และตาบอด ที่อ่านหนังสือมากกว่าคนตาดี
  • บาทหลวงกรุนต์วิก(Bishop Nicholas Frederik Severin Grundtvig) รัฐบาลเดนมาร์กรับเอาแผนการศึดษาแบบตั้งโรงเรียนมัธยมเกษตรของบาทหลวงเป็นแบบประจำชาติ แล้วดำเนินการเรื่อยมาโดยยอมเปลี่ยนการศึกษาของเก่าของพลเมืองส่วนใหญ่ที่มีความรู้เพียงประถมศึกษามาตั้ง ๑๐๐ ปีมาใช้แบบของท่านกรุนต์วิกนั้น นับว่าเป็นรัฐบาลฉลาด ไม่ดื้อรั้น ยอมรับนับถือความคิดที่ดีของผู้อื่นที่สามารถ น่าสรรเสริญ ถ้าไปเที่ยวประเทศเดนมาร์ก ท่านจะเห็นรูปภาพของท่านอธิการกรุนต์วิก แขวนอยู่ตามห้องประชุมต่างๆ เป็นเครื่องแสดงความเคารพอย่างแพร่หลาย เขาจะเขียนไว้ว่า "ท่านบาทหลวงกรุนต์วิก บิดาผู้สร้างโรงเรียนมัธยมผู้มีนามอมตะ Grundtvig the father of the Folk High School. Spoke of living word"
  • เดล  คาร์เนกี้(Dale Carnegie) นักพูดและนักการสร้างมนุษยสัมพันธ์ เทคนิคสำคัญในการปฏิบัติต่อผู้อื่น
  1. ถ้าท่านต้องกาจะเอาน้ำผึ้ง ก็อย่าเตะรังผึ้ง
  2. เคล็ดลับยิ่งใหญ่ในการติดต่อกับผู้อื่น
  3. ผู้ที่ทำได้เช่นนี้ โลกทั้งโลกจะอยู่ข้างเขา ผู้ที่ทำไม่ได้จะเดินไปตามแนวทางอันอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว
  4. หลัก ๖ ประการเพื่อให้ผู้อื่นชอบท่าน ๑. จงสนใจผู้อื่นอย่างจิงจัง ๒. ยิ้มเสมอ ๓. จงจำชื่อคนให้แม่น ๔. จงเป็นผู้ฟังที่ดี ๕. พูดในเรื่องที่คนอื่นสนใจ ๖. จงทำให้ผู้อื่นเกิดความรู้สึกเป็นคนสำคัญ และจงทำด้วยความบริสุทธิ์ใจ 
  • ลีโอ ตอลสตอย (Count Leo Nikolayevich Tolstoy) ปราชญ์ชาวรัสเซีย หนึ่งในนักเขียนนิยายผู้ยิ่งใหญ่ของโลก




ดูเพิ่มเติมได้ที่

รู้รักษ์แผ่นดิน

แวะชมเล่มอื่นๆ ได้ที่

books~4~you ร้านหนังสือมือสองของคนชอบอ่าน

วันเสาร์ที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

Golf Encyclopedia

The Johnnie Walker Encyclopedia of Golf


Top golfers have achieved the status of international stars and the professional game is now big business: and yet, despite the huge media attention and the commercial pressures, the game of golf has remained true to the principles embodied in the first rules drawn up in Edinburgh 250 years ago; it is still a contest of honour and skill.

The Johnnie Walker Encyclopedia of Golf is a celebration of the game's heritage and its continuing appeal to people from every walk of life. A beautifully illustrated work of reference from A to Z, it covers every aspect of golfing history from its humble origin in Scotland through to the excellence of the professional game today.

There are entries on great players past and present-the early professionals, the superstars like Arnold Palmer, Jack Nicklaus, Gary Player, Lee Trevino and Nancy Lopez, and the great of recent years such as Seve Ballesteros, Nick Faldo and Greg Norman. Also covered in detail are the major tournament which have produced such excitement through the years Britain's Open Championship, the Masters at Augusta, and the Ryder Cup. There are appreciations, too, of some of the world's most challenging and most attractive courses.

And there are informative articles on subjects as varied as the Professional Golfers' Association, the history of golf equipment, the Royal and Ancient Club and the game's governing bodies, the intricacies of the handicapping system, the trends and fashions in golf design, and the development of golf in different corners of the world.




see more

Golf Encyclopedia

ทะเลน้ำตา;นิดา

ดวงตาของเอ๊ดวินาพร่าพรายไปเป็นครู่เมื่อมองไม่เห็นชื่อ 'อเล็กซิส วินฟิลด์' อยู่ในบัญชีรายชื่อที่พยาบาลส่งให้ดู

"คุณแน่ใจหรือคะว่าเป็นตุ๊กตาตัวเดียวกันกับของน้องสาวของคุณ..." พยาบาลถามซ้ำอย่างสนใจจริงจัง

"แน่ใจค่ะ...ฉันเย็บเสื้อตัวนี้ให้มันเอง"

"เป็นไปได้ไหมว่าแกจะยกให้เด็กคนอื่น...หรือไม่ก็ถูกแย่งไป..." เอ๊ดวินาพยักหน้าเงียบๆ สักอึดใจหนึ่งหล่อนจึงตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

"ก็อาจจะเป็นแบบนั้น...แต่ว่า...ในเรือลำนี้มีเด็กที่ไม่มีพ่อแม่ผู้ปกครองมั่งไหมคะ...เด็กที่ไม่สามารถบอกชื่อหรือนามสกุลของแกได้ บางที..." หล่อนไม่อาจพูดได้จบประโยค เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าอเล็กซิสโตพอที่จะบอกชื่อหรือนามสกุลของตนเองได้ เอ๊ดวินาเกือบจะสิ้นหวังที่จะได้พบอเล็กซิสเสียแล้ว ในยามบ่ายหล่อนไปเดินเล่นอยู่ที่ดาดฟ้าเรือตามลำพัง พยายามจะไม่คิดถึงเหตุการณ์บนเรือ 'ไททานิค' ไม่นึกถึงการหายสาบสูญอย่างไร้ร่องรอยของครอบครัวของหล่อนที่เหลืออยู่ หล่อนเอาแต่เหม่อมองไปที่ขอบฟ้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่ยอมมองต่ำลงไปในท้องทะเลอีกต่อไป

อีกสักหลายนาทีหล่อนจึงลดสายตาลงต่ำ มองไปยังกลุ่มผู้คนซึ่งส่วนมากเป็นหญิงและเด็กที่พากันออกมาเดินเล่นเช่นเดียวกับหล่อน มิสเซเรพีคา สาวใช้ของมิสซิสคาร์เตอร์มีเด็กอยู่ในความดูแล สองสามคน คนหนึ่งคือลูซิลล์ และอีกคนหนึ่งคือมาสเตอร์วิลเลี่ยม หน้าตาของเด็กทั้งสองรวมทั้งพี่เลี้ยงยังคงมีแววตื่นตระหนก และซีดเซียวหม่นหมองเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ส่วนเด็กคนที่สามเอ๊ดวินามองเห็นไม่ถนัดนั้นยืนแอบอยู่ข้างหลังพี่เลี้ยง มือเล็กๆ เกาะอยู่ที่ชายกระโปรงของหล่อนตลอดเวลา

เอ๊ดวินากำลังจะละสายตาจากคนกลุ่มนั้นเมื่อเด็กคนที่สามหันหน้ามา!!!!




หล่อนเบิกตาโพลง อ้าปากเหมือนจะร้องกรี๊ดออกมาหากทว่าไม่มีเสียงหลุดออกมาจากลำคอ หล่อนวิ่งผวาไปยังร่างของเด็กน้อยอุ้มขึ้นมาแนบอกแล้วกอดจูบเป็นพัลวันทั้งน้ำตานองหน้า หัวใจเต้นรัวเหมือนจะแตกด้วยความปิติยินดีอันล้นพ้น

อเล็กซิส...หล่อนพบอเล็กซิสแล้วอย่างไม่คาดฝัน!!

เอ๊ดวินากอดน้องแน่นขึ้น เด็กหญิงยังไม่เอ่ยปากทักทายหรือแม้แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ กลับซบนิ่งอยู่กับไหล่บอบบางของพี่สาวอย่างเงียบกริบผิดสังเกต หญิงสาวยกมือลูบผมสีทองอยู่ไปมา มิสซีเรพีคาพยายามอธิบายวนไปวกมาจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง หล่อนเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยกับภาพที่เห็นตรงหน้า

"เราอยู่ในเรือกู้ภัยลำที่สี่ค่ะ ...แล้วใครก็ไม่รู้อุ้มเด็กผมทองคนนี้โยนลงมามีคนรับเอาไว้ได้...แหมเคราะห์ดีจริงจริ๊งที่ไม่พลัดตกลงไปในน้ำ...แกลงมาคนเดียวนะคะ ไม่มีพี่น้องพ่อแม่เลย คุณผู้หญิงของดิฉันจึงสั่งให้ดิฉันดูแลแกด้วย จนกว่าจะถึงนิวยอร์คบางทีผู้ปกครอง...โอ ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าที่แท้แล้วญาติของหนูคนนี้ก็อยู่ในเรือลำนี้เอง..."

"งั้นหรือคะ...ขอบคุณมาก..." เอ๊ดวินาพึมพำ "แกเป็นน้องของฉันเองค่ะ"

"แกน่ารักมาก..." มิสซีเรพีคาพูดต่อไป แต่แล้วกลับทำหน้าเศร้า "แต่คุณทราบไหมคะ แกไม่พูด...ตั้งแต่ถูกโยนลงมาในเรือแกไม่ยอมพูดอะไรสักคำ ถามชื่อถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่นิ่งเงียบอยู่ยังงี้แหละ แล้วนี่คุณแม่ของคุณอยู่ไหนคะ ถ้าได้มาพบ...มาปลอบโยนกัน..."

เอ๊ดวินาใจหายวาบเมื่อได้ยินคำถามนั้น หล่อนเหลียวไปรอบๆ แล้วหันกลับมาสั่นศีรษะกับสาวใช้ของมาดามคาร์เตอร์อย่างเศร้าๆ อเล็กซีสยกศีรษะเล็กๆ ขึ้นจากไหล่ของพี่สาวเมื่อได้ยินคำว่า 'คุณแม่' เอ๊ดวินากอดน้องแน่นแล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ

"คุณแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่จ๊ะ..." หล่อนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

อเล็กซิสทำหน้าเบ้เหมือนจะส่งเสียงร้องไห้ออกมา หล่อนดิ้นรนจะหนีให้พ้นจากอ้อมแขนที่กอดไว้แน่น แต่เอ๊ดวินาไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น ตั้งใจว่าจะไม่มีวันยอมให้อเล็กซิสพ้นไปจากสายตาอีกเป็นอันขาด หล่อนหันไปพูดจาขอบใจมิสซีเรพีคาแล้วให้สัญญาว่าจะตามหาตัวมาดามคาร์เตอร์ผู้ใจดีให้พบเพื่อบอกเล่าว่าอเล็กซิสได้พบกับพี่น้องพร้อมหน้ากันแล้ว




หล่อนอุ้มน้องน้อยเข้าไปในห้องโถงใหญ่ปลอบโยนด้วยคำพูดที่ให้กำลังใจตลอดเวลา โดยที่ไม่เซ้าซี้ให้เด็กหญิงตอบโต้

"สวีทฮาร์ต พี่รักหนูมาก...พี่คิดถึงหนูมาก...ดีใจไหมจ๊ะที่จะได้พบพี่อีกประเดี๋ยวหนูจะได้พบหมดทุกคนเลย...พี่ฟิลลิป พี่จอร์จี้ น้องแฟนนี่แล้วก็น้องเท็ดดี้ด้วย..." หล่อนพร่ำพูดไป ร้องไห้ไป พบอเล็กซิสแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่ดีวิเศษราวกับได้รับของขวัญจากสวรรค์ แต่คนอื่นเล่า...คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็...ชาร์ลส์

เอ๊ดวินาส่ง 'คุณนายโธมัส' ให้อเล็กซิส เด็กหญิงเบิกตาโพลงเอื้อมมือมาดึงตุ๊กตาตัวโปรดไปกอดไว้ในวงแขนอย่างหวงแหน หล่อนไม่ยอมพูดจาทักทายใครทั้งสิ้น ได้แต่มองดูพี่ๆ น้องๆ ด้วยดวงตาเบิกกว้างแล้วแลเหลียวไปรอบๆ ตลอดเวลา ฟิลลิปร้องไห้เมื่อเห็นท่าทางของน้อง เขาย่อมเข้าใจดีว่าอเล็กซิสชะเง้อชะแง้มองหามารดา แต่ผู้ที่อเล็กซิสโผผวาเข้าหาอย่างเต็มอกเต็มใจและตื่นเต้นยินดีอย่างเงียบๆ คือจอร์ช...

"จอร์จี้...หนู...หนูอยากหาคุณแม่..." เด็กหญิงพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ ดวงตาสีเงินมีน้ำตาคลอหน่วยจ้องอยู่ที่ใบหน้าของพี่ชาย จอร์ชกอดน้องไว้ เขาเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินคำพูดที่ตรงใจคิดของตัวเอง

"พี่ก็เหมือนกัน..." เขากระซิบตอบ "พี่ก็อยากหาคุณแม่กับคุณพ่อ..." เขากอดน้องไว้ ปลอบให้หายร้องไห้แล้วนอนหลับด้วยความหวังว่าเมื่อตื่นขึ้นมาอาจจะได้ข่าวดี สองพี่น้องนอนกอดกันจนหลับสนิท แม้จะเพ้อฝันไปบ้างตามประสาเด็ก แต่ก็ไม่ใช่ฝันดีแน่นอน วิญญาณของเค้ต วินฟิลด์จะล่วงรู้บ้างหรือไม่หนอ ว่าลูกๆ ที่เธอทอดทิ้งไว้ในโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้กำลังคิดถึงคนึงหาเธอเป็นที่สุด พวกเขาไม่รู้จะไปตามเธอได้ที่ไหน ในเมื่อเธอลาจากเขาไปเสียแล้วยังอีกโลกหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก เป็นโลกใหม่ที่ไร้กาลเวลา อาจจะไร้ถึงสำนึกแห่งความห่วงหาอาทรถึงหกชีวิตน้อยๆ ที่เธอละทิ้งไว้ให้เผชิญกับชะตากรรมของแต่ละคนไปตามครรลองของชีวิตในอนาคต...


ดูเพิ่มเติมได้ที่

ทะเลน้ำตา

แวะดูเล่มอื่นๆ ได้ที่

วันพฤหัสบดีที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

Bringing Home the Birkin; Michael Tonelloปฏิบัติการสุดฮาล่าแบรนด์ดัง

g

เล่ห์พรางลวงตา


ผมตื่นมาอย่างสดชื่นแจ่มใสในวันรุ่งขึ้น ดวงตาเป็นประกายพร้อมยิ่งกว่าพร้อมที่จะออกไปซื้อเบอร์กิ้น ผมตัดสินใจว่าร้านแฟลกชิปสโตร์ของแอร์เมสที่ตั้งอยู่ที่ 24 หรือ ดู โฟบูร์ แซงต์ ออนอเรเป็นที่ที่เหมาะที่สุดที่จะลองสมมุติฐานการซื้อเบอร์กิ้นของผมเป็นครังแรก      อาคารหกชั้นแห่งนั้นไม่เพียงแต่มีสินค้าแอร์เมสอยู่เต็มเพียบทั้งสองชั้นเท่านั้น แต่ยังมีสำนักงานบริษัท ห้องเวิร์กชอปออกแบบ และพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวด้วย      พอถึงจุดนี้ในเกมการล่ากระเป๋าของผม ผมรู้สึกว่าที่นี่ออกจะข่มขวัญชอบกล ผมตัดสินใจจะลองกับอะไรเล็กๆ ก่อน (อย่างน้อยก็ในแง่ของพื้นที่) ผมจะไปร้านแอร์เมสที่ถนนอเวนิว จอร์จ วี มันเป็นเวทีที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับบทพูดซื้อเบอร์กิ้นที่ผมขัดเกลามาใหม่เรียบร้อย

          ตอนผมนั่งแทกซี่ไปที่นั่น ผมก็พยายามหาช่องโหว่ในทฤษฎีตัวเอง เมื่อคืนก่อนที่เหล้าไซด์คาร์แล่นพล่านไปทั่วร่างผม จังหวะสมองผมที่วาบขึ้นมาตอนคุยกับแม่เป็นจังหวะที่ลงตัวมากจนหาข้อขัดแย้งในตรรกะของมันไม่ได้เลย แน่นอนว่าตอนนั้นผมเองก็คิดด้วยว่าการโทร.หาฮวนทั้งๆ ที่เมาแอ๋ตอนตีหนึ่งเป็นความคิดที่ดี ถึงเขาจะต้องไปสอนภาษาอังกฤษให้เด็กไฮสกูลตั้งแต่เช้าตรู่ก็เถอะ (น่าดีใจที่เขาไม่ได้ว่าอะไร หรืออย่างน้อยก็แกล้งทำเป็นไม่ว่าอะไร)            ผมก็เลยคิดว่ามันอาจเป็นไปได้ที่การตัดสินใจอีกเรื่องของผมในตอนนั้นคงเพี้ยนๆ ไปบ้างเหมือนกัน แค่ไม่กี่นาทีก่อนลองแผนใหม่ ผมก็เกิดไม่แน่ใจขึ้นมาเสียแล้ว สิ่งที่ผมวิตกจริตคิดแล้วคิดอีกอยู่ตั้งนานสรุปออกมาได้เป็นแผนธรรมด๊าธรรมดาแบบนี้จริงๆ เหรอเนี่ย เพราะไอ้เจ้า "สูตรสำเร็จ" มีอยู่ง่ายๆ แค่ว่า    เริ่มแรก    ส่งรายการของที่อยากได้ แล้ว   ตามด้วย   ขอซื้อเบอร์กิ้น ผมทำผิดขั้นตอนมาตลอด การพยายามให้พนักงานแอร์เมสขายเบอร์กิ้นให้ก่อนหว่านเงินซื้อสินค้าอื่นๆ ก็เหมือนกับพยายามจะมีอะไรๆ กับคู่เดตงานพรอมก่อนเราจะเอ่ยปากชมทรงผมของเจ้าหล่อนนั่นแหละ      นั่นคือวิธีที่ผมฉกชิงมันมาได้ในมาดริด...ผมแค่ซื้อผ้าพันคอก่อนเท่านั้นเอง ทันทีที่พนักงานแอร์เมสเห็นว่าผมพร้อมจะจ่ายเงินกว่าพันดอลลาร์ หล่อนก็ยิ่งกว่ายินดีที่จะเอาเบอร์กิ้นมาวางทับไว้บนกองนั้น คุณต้องจ่ายค่าสมาชิกแรกเข้า หรือช้อปให้จุใจเขาก่อน (อย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่ผมหวังไว้ ผมกำลังจะได้เห็นแล้วว่ากลเม็ดทางวิทยาศาสตร์ของผมจะประสบผลสำเร็จเมื่อลงมือทดลองหรือเปล่า)

           พอแท็กซี่จอดลงหน้าร้านแอร์เมส ผมก็เช็ดฝ่ามือชื้นเหงื่อกับกางเกงยีนยี่ห้อบ็อตเตก้า เวเนต้า กลืนน้ำลาย สะกดความกระวนกระวายแล้วเดินเอื่อยๆ เข้าประตูไปเหมือนเป็นเจ้าของร้าน และเจ้าของเบอร์กิ้นทุกใบที่อยู่ในนั้น

          พนักงานขายชายได้กลิ่นเงินและรี่เข้ามาหาผมทันที

          "อรุณสวัสครับ ผมมีรายการผ้าพันคอที่กำลังตามหาอยู่ยาวเหยียดเลย คุณอาจจะช่วยให้อะไรๆ  ง่ายขึ้นสำหรับผมได้ใช่ไหมครับ" ผมพูดขณะส่งรายการของที่ต้องการให้เขา

          "แน่นอนครับ" เขารับ กริยาอ่อนน้อมทันใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นกริยาตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นว่ารายการนั้นยาวแค่ไหน "ผ้าพันคอส่วนใหญ่เป็นผ้ารุ่นเก่า ผมต้องไปหาดูหลังร้านก่อนนะครับ"

          ผมยั้งปากไม่ไห้พูดไปว่า "แหม แปลกใจจังเลย" แผนปฏิบัติการในร้านมีอยู่ว่าต้องทำให้เป็นเหมือน "มือใหม่หัดขับ" ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมอยากให้ทุกคนคิดกันไปว่าผมมาหาของให้แม่ มันเป็นส่วนหนึ่งของการทำตัวไม่ให้สะดุดตา ผมยืนอยู่ตรงนั้น พยายามวางท่าสบายๆ แต่หยิ่งนิดๆ แล้วพนักงานขายก็กลับมาพร้อมถาดที่บรรจุผ้าพันคอไว้เต็ม ขณะที่เขาแตะผ้าแต่ละผืน เขาก็ชี้ตำแหน่งของมันในรายการของที่ผมให้ไป เขามีผ้าพันคอแบบที่ผมต้องการเจ็ดถึงแปดลาย ผมหวังว่ามันคงจะพอนะ (จำนวนที่แน่นอนที่ผมต้องซื้อเพื่อให้ "เข้าข่าย" ยังเป็นเรื่องที่ผมขบคิดไม่แตก)

           "โอเค ยอดมาก เยี่ยมเลยครับ...ผมเอาทั้งหมดนั่นเลย...(ทำท่าวางเฉย)...ว่าแต่คุณมีเบอร์กิ้นบ้างไหม"

          "ผมต้องขอไปเช็กก่อนนะครับ แค่ครู่เดียวเท่านั้น"




          แปลกใจอีกแล้วนะเนี่ย คนพวกนี้ทำตามบทหรือไง ผมแค่หวังว่าจะไม่มีการหักมุมตอนจบก็แล้วกัน ทั้งหมดที่ผมต้องการคือภาคต่อจากมาดริดเท่านั้น พอเขากลับมาพร้อมกล่องสีส้มขนาดยักษ์ ผมก็รู้ว่าความหวังทั้งหมดของผมได้รับการตอบสนองแล้ว      และไม่ว่าจะมีสูตรสำเร็จหรือไม่ ผมก็ชอบหนังภาคต่อเรื่องนี้ชะมัดเลย เขาแสดงโชว์เต็มรูปแบบเหมือนที่ผมเคยเห็นมาเมื่ออาทิตย์ก่อน (แต่ไม่มีถุงมือสีขาว อันนั้นใส่กับแค่กระเป๋าหนังจระเข้เท่านั้น) กระเป๋าของผมคราวนี้เป็นหนังสีฟ้าเหมือนกางเกงยีนขนาด 30 เซนติเมตร ผมไม่แคร์เลยถึงแม้มันจะเป็นเบอร์กิ้นพลาสติกลายสายรุ้งขนาดหกนิ้ว ผมอยากซื้อมันและเผ่นแน่บจากที่นี่ก่อนสัญญาณเตือนภัยพ่อค้าคนกลางขาใหญ่อย่างผมจะดังขึ้นในร้าน และผมก็ทำตามที่คิดเป๊ะ

          พอกลับมาอยู่ที่ห้องพักโรงแรมอย่างปลอดภัยแล้ว ผมก็วางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้างเตียงและรอให้มันสำแดงเดช เจ้ากระเป๋าพวกนี้ต้องมีเวทมนต์ใช่ไหมล่ะ ผมรู้น่ะว่าวันนี้ตัวผมเองมีเวทมนต์ ผมคือแฮรี่ พ็อตเตอร์แห่งกระเป๋าถือ ผมมีความสามารถแสดงกลที่เด็ดกว่าการดึงกระต่ายออกจากหมวกมากมาย เพราะผมรู้ว่าจะดึงเบอร์กิ้นออกมาจากแอร์เมสได้ยังไง ( ผมหมายถึงพวกเราก็รู้กันดีว่ากระต่ายเป็นยังไง เราไม่มีวันต้องรอสองปีให้มันเพิ่มปริมาณเลย แค่สองนาทีละมากกว่า) มันก็เหมือนกับกลเม็ดเคล็ดลับในการพลิกฝ่ามือนั่นแหละ เพราะพอเรารู้แล้วว่ามันทำยังไง เราก็คิดไม่ออกเลยว่าทำไมมันถึงต้มเราเสียเปื่อยได้ในครั้งแรก และถึง "สูตรสำเร็จ" นี้จะแสนธรรมดา แต่ยังมีคนอีกมากมายก่ายกองเข้าชื่ออยู่ใน "รายการขึ้นทะเบียนรอ" เฝ้าคอยจนเหี่ยวแห้งหัวโตอยู่เงียบๆ ต้องทุกข์ทรมานเพราะมัวแต่ไขว่คว้ากระเป๋าหนังราคาแพงที่ไม่มีวันได้มา เอาละ ไม่ต้องแห้งเหี่ยวกันอีกต่อไปแล้ว เพราะความช่วยเหลือกำลังจะมาถึงแล้ว    ผมแทบรอเริ่มชีวิตใหม่ในฐานะฮูดินี่แห่งแอร์เมสไม่ได้เลย ผมจะทำให้เบอร์กินโผล่ไปทั่วโลกเลยละ



Bringing Home the Birkin; Michael Tonello

books~4~you ร้านหนังสือมือสองของคนชอบอ่าน

วันพุธที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ตะวันขึ้นที่ภูพระบาท

โรงแรมที่คณะนักข่าวชาวไทยและชาวลาวจากเวียงจันทน์ทั้งหมดพัก เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดของเมือง เป็นอาคารชั้นเดียวมีห้องไม่เกิน 15 ห้อง ลักษณะคล้ายบ้านเช่าที่ทำเป็นแถวยาวหรือแบบโมเต็ลในเมืองไทยเพียงแต่ไม่ได้ทำที่จอดรถปิดไว้ข้างหน้าเท่านั้น ด้านหน้าโรงแรมทำเป็นสวนดอกไม้ มีต้นไม้อยู่หรอมแหร็ม ภายในห้องพักขนาดสามเมตรครึ่งคูณสามเมตรครึ่ง มีเตียงไม้สองเตียง มีโต๊ะ และมีมุ้ง ดูสะอาดสะอ้านเท่าที่ความเป็นเชียงขวางอันห่างไกลจะสามารถทำได้

          "แก้วอยู่คนเดียว" เสียงพิเวษฐ์สั่ง

          "อยู่แล้ว" เสียงเธอขานรับ

          "เฮ้ย...แกอย่าเผลอเปิดประตูรับใครนะ..." ภาดาตะโกนเสียงดัง

          "อะไรวะพี่...."พบแก้วถามภาดางงๆ

          "ก็แกนัดชั้นไว้ก่อนนี่" มีเสียงฮาครืน พบแก้วยกกำปั้นส่งให้ภาดา

          "พี่นอนกับใคร"

          "ไม่บอก" ภาดาว่า "เดี๋ยวแกรู้ความลับชั้นหมด"

          เข้าไปในห้องพักแล้วพบแก้วถึงได้รู้ว่าห้องน้ำในห้องพักไม่มี หากแต่อยู่ที่มุมหนึ่งของอาคาร สะอาดและกว้างขวางทีเดียว

          "ให้ผู้หญิงอยู่ติดห้องน้ำ" เสียงพิเชษฐ์สั่งอีก "จะได้สะดวก"

          "พบกันตอนทุ่มหนึ่งนะ...ท่านเจ้าแขวงจะเลี้ยงรับรอง" ท้าวคำใจประสานงานก่อนแยกย้าย


หลังงานเลี้ยงติณกระซิบกระซาบชวนพบแก้วไปเดินเล่นชมเมือง

          "อย่าให้ท้าวคำใจรู้นะ...ผมอยากเห็นเมืองเวลาที่เขาไม่อยากให้เห็นน่ะ.

          "เอางั้นรึ" พบแก้วไม่สบายใจนิดๆ

          "นี่มันค่ำแล้วนะ..." พบแก้วว่า

          "ยังไม่สามทุ่มเลย" ติณว่า "เจอกันหน้าโรงแรมนะ"

          ความไม่สบายใจที่เป็นแขกแต่จะทำตัวออกนอกทิศนอกทางของพบแก้วเลือนหายไปในเวลาไม่นานนัก เพราะความเยาว์วัยและแรงดึงจากเพื่อนชาย ติณบอกกับเฉลิมชนม์ว่า

          "พี่อาบน้ำก่อนนะครับ...ผมขอตัวไปสูบบุหรี่หน่อย" แล้วเขาก็ผลุบออกจากห้องไป

          พบแก้วแง้มประตูออกมา ทำเป็นเดินไปที่ห้องกลางของโรงแรมแล้วจึงเลี้ยวออกนอกโรงแรมไป หนุ่มและสาวเจอกันที่หน้าโรงแรมแล้วก็ออกเดินไปด้วยกัน โดยไม่รู้แม้สักนิดว่ามีสายตาของเจ้าหน้าที่ทางการของเชียงขวางที่นั่งซุ่มอยู่ในความมืดมองตามอย่างครุ่นคิด

        ^
        ^

          ทันทีที่ท่านพันแสงบอกว่า ทางการลาวจะปล่อยตัวบุระแน่นอน พบแก้วก็ตัดสินใจกลับกรุงเทพฯ ทันทีโดยไม่ฟังคำทักท้วงของใคร

          "แก้วอยู่เกินวันลาแล้วค่ะ..." เธออ้างกับวัลลภ

          "วิกลับด้วย..." เทวินีบอก ข้อมูลเรื่องตัวบุคคลที่มีความสัมพันธ์กับฝ่ายลาว เธอก็สืบความได้ครบถ้วนแล้วและได้ให้วัลลภติดต่อกลับไปบอกทางเมืองไทยเรียบร้อยแล้ว วัลลภพยักหน้าอย่างพอใจ

          "ดี...จะได้เป็นเพื่อนกัน"

          ทันทีที่ส่งสองสาวขึ้นเครื่องไปแล้ว วัลลภจึงบอกกับเสรีภาพว่า

          "ดีแล้วที่พบแก้วกลับ ผมอยากเก็บตัวเธอไว้ก่อน หากมีข่าวเธอออกไปด้วย หากไอ้บุมันไม่เอาจริง จะยุ่ง"

          เสรีภาพหัวเราะ "แต่ผมว่าคราวนี้เขาเอาจริง"

          "งั้นรึ" วัลลภถามอย่างครุ่นคิด "ก็จริงนะ ผมไม่ค่อยเห็นมันมีอาการอย่างนี้กับใคร"

          เสรีภาพนิ่ง เขานึกถึงมือที่บวมและเกรอะไปด้วยเลือดของบุระ "ผมยืนยันร้อยเปอร์เซ็นต์" เขาบอกกับวัลลภ "เขามีอะไรแปลกๆ อยู่"

          เสรีภาพเล่าเรื่องมือของบุระ ถ้อยคำของบุระ แล้วก็เลยท้าวความไปถึงข่าวซุบซิบที่ได้อ่านบนเครื่องบิน และภาพการ์ตูนที่ได้ยินข่าวจากดิลกทางโทรศัพท์

          "คอยดูไปเถอะ..." วัลลภว่า แล้วสองหนุ่มใหญ่นักโบราณตดีก็หัวเราะแก่กันเต็มที่เป็นครั้งแรกนับแต่เหยียบแผ่นดินลาวเพื่อช่วยบุระ






ดูเพิ่มเติมได้ที่


ตะวันขึ้นที่ภูพระบาท

แวะชมเล่มอื่นๆ ได้ที่


Man and Boy; Tony Parsons ลูก(ผู้)ชายหัวใจคุณพ่อ

ทารกที่งดงามที่สุดในโลก


เด็กผู้ชาย! เด็กผู้ชาย!

เด็กผู้ชายตัวน้อยๆ

ผมพินิจดูทารกน้อยคนนี้ หัวเหม่ง ตัวเหี่ยว ยับย่นเหมือนชายแก่ และแล้วปฏิกิริยาบางอย่างก็บังเกิดขึ้นในตัวผม

มัน ผมหมายถึงเขา ดูเป็นทารกที่น่ารักที่สุดในประวัติศาสตร์โลก มัน...เอ่อ...เขาเป็นทารกที่น่ารักที่สุดในโลกจริงๆ หรือเปล่านะ หรือเป็นเพียงแค่ความรู้สึกของผมเอง ทุกคนแม้แต่คนที่ลูกหน้าตาธรรมดาๆ จะต้องรู้สึกแบบนี้เหมือนกันหมดไหม ลูกเราจะต้องหน้ารักเสมอหรือเปล่า

ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน

          ทารกน้อยหลับอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงที่ผมรัก ผมนั่งอยู่ริมเตียงมองดูทั้งสองชีวิตแล้วรู้สึกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของห้องนี้ กับผู้หญิงและทารกคนนี้

          หลังจากความตื่นเต้นตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา จู่ๆ ผมก็รู้สึกถึงความปลื้มปิติ ความสุข และความรัก เอ่อท้นขึ้นภายในจนแทบจะรินออกมา ผมกลัวว่าจะขายหน้าถ้าปล่อยให้น้ำตาไหล และเสียเรื่อง เสียช่วงเวลาดีๆ ไป แต่แล้วเจ้าหนูก็ตื่นและส่งเสียงร้องหิวจนผมและผู้หญิงที่ผมรักหัวเราะออกมาเสียงดัง หัวเราะด้วยความตกใจและประหลาดใจ

          นี่คือปาฏิหาริย์น้อยๆ และแม้ว่าเราไม่อาจหนีจากความเป็นจริงในชีวิตไปได้--นี่ผมต้องกลับไปทำงานเมื่อไรนะ ทว่าวันนี้ก็เปี่ยมไปด้วยมนตร์วิเศษอย่างแท้จริง เรามักไม่ได้พูดกันเรื่องมนตร์วิเศษ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันอยู่รอบตัวนี่เอง

          หลังจากนั้นพ่อแม่ของผมก็มา พอกอดจูบเจ้าหนูเสร็จแม่ก็สำรวจนิ้วมือนิ้วเท้าของเจ้าหนูว่ามีนิ้วไหนติดกันเป็นแพบ้างหรือเปล่า แต่เจ้าหนูสมบูรณ์ดี ทารกคนนี้สมบูรณ์ดี

          "ยอดเยี่ยม" แม่ผมพร่ำพูด "ยอดเยี่ยมไปเลย"

          พ่อมองดูทารกน้อย และดูเหมือนอะไรบางอย่างในตัวท่านกำลังละลาย พ่อมีอะไรดีๆ หลายอย่าง แต่ท่านไม่ใช่คนนุ่มนวล ไม่ใช่คนอ่อนไหว พ่อจะไม่ทำเสียงกุ๊กกิ๊กล้อเล่นกับเด็กๆ ที่พบตามท้องถนน พ่อเป็นคนดี แต่จากสิ่งต่างๆ ที่พบมาในชีวิตทำให้พ่อเป็นคนเข็มแข็ง วันนี้น้ำแข็งในตัวพ่อเริ่มแตกออกบ้าง และผมก็บอกได้เลยว่าพ่อก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน

          ทารกน้อยนี้เป็นทารกที่งดงามที่สุดในโลก

          ผมย่นขวดเหล้าที่ซื้อไว้หลายเดือนแล้วให้พ่อ เหล้าเบอร์เบิน พ่อดื่มแต่เบียร์หรือไม่ก็วิสกี้ แต่ท่านก็รับขวดนั้นไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ป้ายบนขวดเขียนว่า "คุณปู่ผู้ชรา"  นั่นคือท่าน นั่นคือพ่อผม

          ผมรู้แล้วว่าผมเหมือนพ่อมากขึ้น วันนี้ผมได้เป็นพ่อเหมือนกันสัญลักษณ์แห่งความเป็นชายทั้งหลาย เช่น การเสียความบริสุทธิ์ การได้ใบขับขี่ หรือการได้ลงคะแนนเลือกตั้งครั้งแรก เป็นเพียงเปลือกนอกของความเป็นหนุ่มเท่านั้น ผมผ่านพ้นสิ่งเหล่านั้นโดยไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรลึกซึ้งเลย ผมยังคงเป็นเด็กอยู่เหมือนเดิม

          แต่บัดนี้ ผมได้ช่วยให้ชีวิตหนึ่งอุบัติขึ้นในโลก

          วันนี้ผมได้เป็นในสิ่งที่พ่อผมเป็นมาตลอด

          วันนี้ ผมเป็นผู้ชายเต็มตัว ผมอายุยี่สิบห้า...


 



ดูเพิ่มเติมได้ที่