"แกออกมาทำอะไรถึงนี่...อย่าถูกต้นไม้นะเซป" โคซี่ร้องเตือน "ไม่งั้นฉันเห็นจะต้องตายหรือไม่ก็เป็นอัมพาตชั่วชีวิตเพราะหมาของตัวเองแน่ แล้วเมื่อยี่สิบนาทีก่อนหายหัวไปไหนมาเสียล่ะ?"
มีอะไรบางอย่างเรียกความสนใจของมันอยู่ หูของเจ้าเซปตั้งชันขึ้นทันที มันเห่ากระชั้นออกมาแล้วก็วิ่งขึ้นแนวเนินหายลับไปจากสายตา
"ไอ้หมาบ้าเอ๊ย...ไร้ประโยชน์จริงๆ"
เสียงเห่าของเซปเงียบลงแล้ว และทันใดเธอก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังขึ้น
"เฮ้ เซป...ไอ้เพื่อนยาก แล้วนี่เจ้านายของแกที่หลบหนีออกมาอยู่ตรงไหนกันล่ะ?"
เฮลล์'ส เบลล์...แดเนียล...โคซี่ไม่รู้ว่าในยามนี้เธอควรจะหวาดหวั่นหรือโล่งใจกันแน่ เธอจะยอมเสี่ยงกับการกลิ้งของต้นไม้ดีหรือว่ารอจนกว่าเม๊กกับป้าเอเธลมาพบเธอเข้าดีล่ะ...
"โคซี่...คุณอยู่แถวนี้หรือเปล่า?"
ในที่สุดก็ถึงอีกครั้งหนึ่งที่เขาวางอำนาจแบบนายทหารออกมา เขากำลังติดตามหาตัวเธอและจะไม่ยอมหยุดยั้งจนกว่าจะพบเสียด้วย...
"ฉันอยู่ข้างล่างนี่" เธอร้องบอกออกไป พยายามควบคุมน้ำเสียงไว้ไม่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในสภาพใดกันแน่
"ตรงไหนล่ะ?"
ความห่วงใยจริงๆ น่ะหรือที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขายามนี้...?
"อยู่ใต้นี้ ต้นสนมันทับฉันอยู่"
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า?"
เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่ยอมให้เสียเวลาแม้แต่น้อย "ฉันติดอยู่ใต้นี้...ฉัน..." เธอชิงชังสภาพเช่นนี้เหลือเกิน "พอจะใช้มือได้"
เขาเข้ามาถึงตรงนั้นแล้ว เดินอ้อมต้นไม้มาจนถึงร่างเธอที่ติดตรึงอยู่
"พูดซ้ำอีกที"
"คุณได้ยินแล้วนี่" ขณะเขาคุกเข่าลงนั้น โคซี่จำต้องยอมรับว่าความรู้สึกโล่งใจนั้นเป็นสิ่งที่มีพลังอำนาจที่รุนแรงมาก และทำให้หยาดน้ำตาหล่อรื้นขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ แดเนียลอยู่ที่นี่แล้ว เธอปลอดภัยทุกประการ
"ไม่มีกระดูกส่วนไหนหักแน่นอน?" เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจของตนเอง ซึ่งโคซี่ก็สั่นศีรษะปฏิเสธ สีหน้าของเขาเครียดเคร่ง ดวงตาสีเทาเป็นประกายกร้าว
"น่าเห็นใจนะ"
"ไม่ต้องมาพูดเอาใจฉันหรอก"
"ไม่มีใครอยากทำอย่างนั้นแน่ เมื่อคุณยืนยันจะเอาหัวไปใส่ปากสิงโตให้ได้แบบนี้หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ" เขาพูดด้วยเสียงดุดัน แต่ก็ยังดึงเศษไม้ที่ติดอยู่กับพวงผมออกให้อย่างอ่อนโยน
"คุณคงไม่ได้ตกลงมาเองใช่ไหมนี่?"
"แน่ใจอย่างที่สุดเลยว่าไม่ใช่อย่างนั้น และฉันก็รู้จักทุกตารางนิ้วของป่าแถบนี้ด้วย ฉันถูกผลัก"
ขณะที่เดินตามหลังโคซี่ไปนั้น แดเนียลไม่อยากยอมรับกับตัวเองเลยว่าเธอได้สร้างความหวั่นไหวให้เกิดขึ้นกับเขาไม้น้อย...โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอไม่ยอมรับสภาพบาดเจ็บทางร่างกายที่ได้รับอยู่ขณะนี้ ทั้งที่ยังเดินเซแทบไม่ตรงทาง แต่เธอก็ยังหยิ่งเกินกว่าจะยอมให้เขาพยุงเดินไปด้วยซ้ำ
"คุณนี่แย่กว่า เจ.ดี.เสียอีก" เขาซึ่งเดินเคียงข้างอยู่เอ่ยออกมาเบาๆ "มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปดับเพลิงไหม้เรือน้ำมันด้วยกันที่สก๊อตแลนด์ เนื้อตัวเขาแทบจะแหลกเป็นจุล แต่ก็ไม่ยอมให้ใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออยู่ดี ทั้งที่เลือดเข้าตาจนมองอะไรไม่เห็นแล้วก็ตาม"
"เป็นเรื่องที่น่าประทับใจมากเลยนะคะ" โคซี่ว่าขณะสาวเท้าเดินต่อไปเรื่อยๆ
"ผมเดินตามหลังเขาไปแล้วก็คว้าเขาไว้ได้ทันตอนที่เขาเป็นลมล้มหมดสติลง คุณยังไม่เห็นเจ.ดี. น้ำหนักตัวเขามากกว่าผมตั้งห้าสิบปอนด์"
เธอเหลียวหลังมามองด้วยสายตาชาเย็น โดยหารู้ไม่ว่าสีหน้าตนเองนั้นเผือดซีดมากแค่ไหน
"ฉันไม่คิดอยากจะเป็นลมสิ้นสติไปหรอกนะ"
"เขาเองก็เหมือนกัน"
"ถึงยังงั้นก็เถอะ" เธอเดินกะปลกกะเปลี้ยไปตามเส้นทางสายเก่า "ฉันไม่ใช่ เจ.ดี."
"ก็เห็นจะต้องขอบคุณพระเจ้าเรื่องนั้นอยู่เหมือนกันเพราะผมไม่อยากจูบเจ.ดี."
เขาคิดว่าทันเห็นแววตาแห่งความลังเลฉายแสงขึ้นในสีหน้าของเธอมิใช่แววที่เกิดขึ้นเพราะความเจ็บปวดหรือเหน็ดเหนื่อยอย่างแน่นอน
"ที่ฉันพูดไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณรู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบต่อเจ.ดี. เพราะเขาเป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนของคุณ อีกอย่างหนึ่งคุณสองคนก็รู้จักสนิทสนมกันมานานมาก แต่คุณไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบในตัวฉันนี่"
"อ้าว...แล้วผมพูดหรือเปล่าล่ะว่าผมต้องรับผิดชอบในตัวคุณ ผมเพียงแต่นึกเบื่อกับการที่จะต้องคลานตามหลังรอว่าเมื่อไหร่คุณจะล้มลงทั้งๆ ที่ถ้าผมอุ้มคุณยังจะไปเร็วกว่านี้ตั้งเยอะ"
เธอทรุดตัวลงนั่งข้างถนนนั่นเอง
"คุณล่วงหน้าไปก่อนก็แล้วกัน"
"ไม่มีทาง" เขาหยุดเดินตาม "ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณรอดสายตาไปได้หรอกสวีทฮาร์ท"
เธอขมวดคิ้ว เขาเดาว่าเธอต้องใช้เวลาเพื่อการเรียนรู้ไม่น้อยว่าเมื่อไรที่เขาเจตนายั่วให้เธอโกรธ และเมื่อไรที่พลาดพลั้งไปด้วยความบังเอิญ
"ขาข้างซ้ายเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?" แดเนียลถามต่อ
"มันเจ็บตรงหน้าแข้ง สงสัยว่ามันจะแย่กว่าที่คิด"
"งั้นขอดูหน่อย"
"ไม่เป็นไรหรอก...รอได้" เธอเลียริมฝีปาก
"ผมจะบอกให้คุณรู้ไว้นะ..." เขาพูดพลางทิ้งตัวลงคุกเข่าเบื้องหน้า "ถ้าอยู่ในกองทัพคุณมีเวลาอย่างมากก็แค่สิบวินาทีก่อนที่ใครสักคนจะเอาชนะไอ้ความไร้เหตุผลของคุณได้ บางทีมันอาจจะไม่นานถึงขนาดนั้นด้วยซ้ำ" เขาถลกขากางเกงขึ้นอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นน่องที่ได้รูปและหน้าแข้งที่บวมช้ำเป็นรอยแตก "สงสัยต้นไม้มันฟาดลงตรงนี้พอดี"
"ก่อนหน้านั้นฉันไม่ทันได้สังเกตหรอก น่าจะเป็นเพราะความร้อนใจมากกว่า"
"แต่ก็ไม่ได้หนักหนาถึงขั้นต้องเย็บหรอกนะ เลือดก็ไม่ได้ออกมากด้วย แต่การเดินไปอย่างนี้คงไม่สนุกแน่ อีกไม่ไกลก็จะถึง แล้วคุณเดินไหวไหมล่ะ"
"ไหวสิ"
ดูเพิ่มเติมได้ที่
Finding You;Carla Neggers ขอหยุดหัวใจไว้ที่รัก
หรือแวะชมเล่มอื่นๆ ได้ที่
books~4~you ร้านหนังสือมือสองของคนชอบอ่าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น